"Әй, ярар, юғыңды эҙләй бир әле", — тип ҡуя.
«Ҡыҙ һоратыу» йолаһы төрлө яҡтарҙа төрлөсә: «Ҡыҙ әйттереү», «Яусылау» тип тә йөрөтөлә. Күңеленә оҡшаған ҡыҙҙы һоратыр өсөн, егеттең ата-әсәһе шул йортҡа яусы ебәрә. Ике аралағы килешеү-килешмәүҙең һөҙөмтәһе яусынан тора. Шуға күрә уны абруйлы, теле үткер һәм шыма, йор һүҙле булыуына ҡарап һайлағандар. Ҡайһы бер яҡтарҙа яусы йәш кеше булһа ла, таяҡ таянып килергә тейеш. Урман башҡорттарында уны бер балағын тыштан һалындырып, билен быуып, ошо ауылдан булһа ла, ат менеп килеүенән танығандар. Эйәренең ҡанъяғаһына сәрмә тағып та килер. Башҡа бер ауылдарҙа, яусыны, өйгә ингәс тә, үҙенең аҫтына мендәр тартып алып һалыуынан ни йомош менән килеүен аңғарғандар.
Яусы бараһы еренә туранан-тура барып инмәй. Уратып-суратып йөрөп, йомош тапҡан булып, икенсе йортҡа ла кереп сыға. Ҡыҙ йортона килеп ингәс тә, тәүҙә хәл-әхеүәл һорашып, һүҙ сурыта. Шунан һуң ғына: «Юғымды юллап йөрөйөм әле, һеҙҙә түгел микән?» — тип һораша. Ҡыҙҙың атаһы ла төплө генә яуап бирмәй, ситләтеп кенә: "Әй, ярар, юғыңды эҙләй бир әле", — тип ҡуя. Яусы киткәс, туған-тыумасаһын йыйып, кәңәш итә. Ҡыҙ һоратыусы егеттең ғаилә, нәҫел-ырыуын төпсөгәс кенә, яусыға хәбәр ебәрә.
Икенсе килгәнендә яусы туп-тура ҡыҙ йортона төшә. Үҙен ҡаршылаған йәш килендәр, ҡыҙҙың әхирәттәренең төртмәле таҡмаҡтарына ла бирешеп тормай. Кинәйәләп, һамаҡлап ниәтен әйтеп бирә:
Миндә ҡайыш баулы ҡарсыға бар,
Һеҙҙә ебәк баулы тутыйғош бар:
Ҡыҙ атаһы яусы менән һөйләшеп, егет атаһына ҡоҙа булырға ризалашһа, яусы ике арала ҡайта-ҡайта йөрөп тора. Ҡыҙ атаһының туғандары, тағы йыйылып, «баш ҡушып кәңәшеү» йолаһын үтәй. Барыһы бер фекергә килгәс, яусыны саҡыртып: «Юғың табылды, беҙҙә булған икән!» — тиҙәр. Ҡыҙ атаһы яусыға — бер күлдәклек — яусы бүләге бирә. Яусы ҡыҙ атаһынан алған һүҙҙәрен егет атаһына алып барып еткерә. Шунан һуң егеттең бер-ике туғанын алып, ҡыҙ әйттерергә баралар, мал алыу туйына саҡырып ҡайталар. Ҡыҙға ҡолонло йә тыу бейә, быҙаулы һыйыр, һарыҡ бирергә вәғәҙәләшәләр.
Ике араны ҡоҙалаштырыу тамам булғас, яусы таяғына таянып, егет атаһына ҡарап тора: был күренеш — «яусының яңағы ҡарышҡан» тип атала. Егеттең атаһы табан ялына яусының ауыҙына тәңкә ҡаптырғас, ул ҡалым, мәһәр хаҡында килешкәнлеген, ҡоҙаларҙы күндергәнлеген әйтә.
Ҡайһы бер осраҡта ҡыҙ әйттерергә оло әбей, йә булмаһа ҡыҙҙың ата-әсәһе үҙе барған. Ундай саҡта ҡапҡа төбөндә ошондай әйтеш әйтелгән:
- Беҙ, юлаусылар! Арба ҡыйраны, ҡунырға кертмәҫһегеҙме?
Һөйләшер алдынан буласаҡ ике ҡоҙа тағы әйтеш әйтешеп алған:
- Беҙҙән һеҙгә кем кәрәк?
- Бауға теҙгән тәңкә бар!
- Миндә ҡайыш баулы ҡарсыға бар,
Һеҙҙә ебәк баулы тутыйғош бар:
Тотҡан мин дә тотоп алдым,
Шулай әйтемләшеп, буласаҡ ҡоҙалар вәғәҙә бирешәләр. Егет әсәһе вәғәҙә бүләген, ҡыҙ атаһы яусы бүләген тапшыра. Һөйләшеү аш-һыу мәжлесе менән тамамлана.
Википедия — ирекле энциклопедия мәғлүмәте