— Иҫкергән, яғаһы ла туҙған, ошо даханы кейгем килмәй, — тип киреләнәм.
Шулай ҙа апайым, йылы һөйәк һындырмай, тип өгөтләп даханы кейҙерҙе. Хәҙрәт, гәҙәттәгесә, беҙҙе йылы ҡаршы алды. Баланы ҡулына алып өшкөрә башланы. Ике көн буйы алһыҙ-ялһыҙ илаған сабый шунда уҡ иҙрәп йоҡлап китте. Бетеүен дә шунда уҡ яҙа һалды. Мин, ҡайһылай тиҙ яҙҙы, тип уйлап та өлгөрмәнем, олатай:
— Белгән кешегә оҙаҡмы ни, — тип көлөп ҡуйҙы.
Уңарсы Гөлйемеш абыстай сәй табыны әҙерләне. Сәй эсеп, йылынып, ҡайтырга әҙерләнә башлағас, Мөжәүир хәҙрәт серле генә йылмайып:
— Һәҙиә, дахаңды иҫке лә иҫке тип кейгең килмәй ине, ап-аруҡ кейерлектәһә. Яғаһы ла һәйбәт кенә әле, — ти. Яңылбикә апайың әйткәнде тыңламай ҡаршылашһаң, өшөп һыуыҡ тейҙерер инең. Шулай, һылыу, йылы һөйәк һындырмай.
Ҡайтып барабыҙ, аптырап барабыҙ.
— Эй, ошо олатайҙың барыһын белеп тороуҙары!!! Ни уйлайһың, ни булған, энәһенән ебенә белеп, әйтә лә тора бит. Даханы иҫке тип кейге килмәй торғанга хәтле белеүе бигерәк инде, — тип һөйләштек Яңылбикә апайым менән. — Бындай кешенең көсө-ҡөҙрәтенә нисек инанмайһың, ана, Батыргәрәйҙе йүнәлтергә бер тыны етте ләһә.
“Мөжәүир хәҙрәт” китабынан, Лира Яҡшыбаева.