Ләкин спектаклде туҡтатып тороп булмай бит! Ары китәләр. Бер ваҡыт сәхнә артына Ғәшиә апай килеп инә. Уға ябырылалар:
– Ҡайҙа йөрөнөң, һинең кусогың үтеп китте бит!..
– Нисек үтеп китте?! – тип ярһый Ғәшиә апай. – Минең данымды күтәргән урын. Һеҙ юрамал үтеп киткәнһегеҙ! Бер нәмә лә белмәйем, уйнайым ул кусокты!
Ғәшиә апайҙы туҡтатырға маташалар:
– Нисек уйнайһың? Урыны үтте бит, үтте! Хәҙер ул бер нисек тә йәбешмәй спектаклгә!
– Йәбешмәһен! Унда минең эшем юҡ!
(Аҙағы журналдың яңы февраль һанында)