Мәлғүн

— Был ниндәй ил?! Был ниндәй халыҡ?! Кешене мал урынына ла күрмәйҙәр, балаларҙы урлайҙар. Күбәйҙе шул, күбәйҙе мәлғүн.
Һөйөп туя алмаған ейәнсәре өсөн ныҡ борсола бабай. Ултырттылар, алдылар, киттеләр. Белмәҫһең дә, күрмәҫһең дә. Урман, ҡыр, йылға, күл буйы тулы — ҡаланан килгән әҙәм, әтрәғәләм. Ҡайҙа барма, шулар сыуала, мал-тыуар, ҡош-ҡорт юғала. Шуға ла ейәнсәрен ҡырға үҙе менән генә алып сыға.
Йәмйылға ҡайынлығында ҡайын еләге йыйҙылар. Ишбулды бабай арып, төп башында ултыра, ейәнсәре йырлап-көлөп, сәскәләр араһында өйөрөлә.

— Эй! Эй! — Аръяҡтан кемдер өҙөлөп-өҙөлөп саҡыра. Ишбулды ҡарт ейәнсәре янына ашыҡты.
— Ҡалай ҡысҡыра, мәлғүн. Бер ҡасан да ят-ботҡа яҡынлама, машинаһына ултырма, ҡыҙым. Мине шәйләгәс, ана, ултырҙы ла шылды.
— Атайым ине лә ул, олатай. Ҡайтҡылары килмәй, тип китте лә барҙы. Хәҙер йәйәү һәлпәндәйһең инде.

Сәлимйән Бәҙретдинов.