ОҪТА

Йәмил менән Камил — күршеләр. Йәмил — даны сыҡҡан оҫта. Ҡулы эш белгәс ни, йорто — сынъяһау! Һоҡланмаған, оҫтаны маҡтамаған кеше юҡ. Иҫ киткес матурлыҡты тағы ла йәмләндереп һәм йәнләндереп, сыр-сыу килеп, балалары ғына уйнап йөрөмәй.
Камилдың иһә ҡул ҡото юҡ, йорто күрер күҙгә күңелһеҙ генә. Өйөнөң бөтә йәме — итәк тулы бала-саға. Әле генә унынсыһы тыуҙы. Йәмилдең матур, етеш донъяһына бағып, ҡатыны гелән тауыш сығара:
— Мейесең төтәй, мөрйәнең кирбесе төшкән. Бағаналарың сереп, кәртәң ауырға тора. Түшәмеңдән һыу аға, ҡыйыҡҡа бер тимер мендереп ябырға ла хәлеңдән килмәй, хәсрәт! Ана, күршеңдән үрнәк ал. Вәт, исмаһам, оҫта! Вәт, исмаһам, ир!
Камил йәне көйөп һөйләнде:
— Оҫта, оҫта, имеш. Ир, имеш. Минең һымаҡ бәпес эшләү оҫталығына эйә булып ҡараһын...

Сәлимйән БӘҘРЕТДИНОВ.