ЙЫУАНЫС

Һыҙылып ҡына Сөнәғәттә таң ата… Ауыл уяна. Кемуҙарҙан уҙҙырып әтәстәр ҡысҡырыша. Көтөүсенең сыбыртҡыһы шартылдауы менән уңған хужабикәләр малдарын көтөүгә сығара ла башланылар.Ғәйшә лә һыйырын көтөүгә ҡыуғас, һөттө айырҙы, һауыт-һабаһын йыуҙы. Эшен бер аҙ тамамлағас, иҙерәп йоҡлап ятҡан улына һоҡланып ҡарап ҡуйҙы: «Хәс тә атаһы: бына ҡуйы ҡара ҡаштары, аҡ йөҙө, бөҙрә сәстәре...» Ғәйшә ауыр итеп көрһөндө лә уйға сумды.…Ауыр тупрағы еңел булһын инде. Яратышып өйләнешһәләр ҙә, Мансурының хәмер ҡоло булыуын өнәп етмәне ҡатын. Ғаиләлә ыҙғыш, талаш йышайғандан йышайҙы. Инәлеп үтенеүҙәр, дауаханала дауаланыу ҙа бер ниндәй ҙә һөҙөмтә бирмәне. Ире бер ерҙә лә баҫылып эшләмәне, ҡупшы кейенергә, икенсе ҡатындарға йөрөргә бер ҙә тартынманы. Ғәйшә, балаһын етем итмәҫтән түҙергә тырышты, тормош йөгөн бер үҙе тартты. Ире, айыҡ сағында өндәшмәһә лә, эсеп алһа, оторо ярһый ине, тора-бара ҡул күтәрә лә башланы. Ғәйшә лә үҙ-үҙенә бикләнде, кешегә һөйләргә оялды. Мансур бер көндө, буяуға ҡуша торған шыйыҡсаны эсеп, ашҡаҙаны ауыртыуына сыҙай алмай, ҡан төкөрөп үлеп китте. Ун йыл әүәл...Ҡатын бар наҙын, һөйөүен улына бирҙе, тормош та һәүетемсә дауам итә башланы. Ире үлеп бер аҙ ваҡыт үткәс, Мансурының дуҫы Ғәлим ишек шаҡыны. Ғәйшә һиҫкәнеп уянды ла һорай ҡуйҙы: «Кем ул?» Ҡарлыҡҡан тауыш: «Был мин – Ғәлим, ас, Ғәйшә!» – тине.Ғаиләләре менән ҡатнашып йәшәһәләр ҙә, Ғәлимдән ниңәлер шикләнә ине Ғәйшә, шуға күрә: «Улым йоҡлай, һуң бит инде, йомошоңдо әйт!» – тине. «Ас тигәс – ас та ҡуй ишегеңде. Һөйләшәйек. Хәҙер һин яңғыҙ ҡатын, әллә кем булып ултырма!» – тине ир. Ҡатын был хәтлем әрһеҙлектән албырғап ҡалды, йөрәге сәнсеп ҡуйҙы, ғәрләнеүенән күҙҙәренән йәш бәреп сыҡты. Малайы ла уянып тороп ултырҙы. Ә Ғәлим китергә лә уйламай, ишекте ныҡ итеп шаҡый, хатта тибә башланы.