ҺЫҠТАУ

– халҡымдың моңло көйө ағылып китте. Мөнәжәт. Ҡатын-ҡыҙҙың ниндәй ҙә булһа бәхетһеҙлек, бәлә, улын, ирен йә ҡыҙын юғалтыуы сәбәпле Аллаһы Тәғәләгә мөрәжәғәте. Нәфис заттың үҙенең ябайлығы һәм моңо менән йөрәкте телгеләүсе тын ғына һыҡтауы, сеңләүе. «Улымды көтөп тә, көтөп ала алманым. Яландарға сығып иланым. Минең сабыр илауымды ишетмәнеңме ни, Хоҙайым?» Ошо мәлдә бөтә нәмәне оноттом, дуҫтарым, һеҙҙе оноттом, үҙемде оноттом, һәм, булмышымды солғап алған бәхеттән иҙрәп, үҙәккә үткес һүҙҙәр тапҡан йәш тол ҡатындың йырын (хатта Аллаһы Тәғәләнең уны ишетмәүе ғәжәп) һаҡлап алып ҡалған ата-бабаларыма рәхмәт тойғоһонан күңелем тулып иланым!
Беҙҙе йыш ҡына фольклор менән үтә мауығыуҙа ғәйепләйҙәр – нимә һаман ҡурайға, эпостарға, оҙон көйҙәргә, бәйеттәргә йәбешеп ятаһығыҙ, тиҙәр! Ана ниндәй быуатта йәшәйбеҙ, ә һеҙ бер тирәлә ҡайнашаһығыҙ ҙа ҡайнашаһығыҙ. Ҡайнашмайбыҙ, беҙгә ығы-зығы хас түгел. Һаҡлайбыҙ. Нисек булған, шул рәүештә. Боронғо саф яңғырашында. Үҙебеҙҙең рухи мираҫты шул уҡ урыҫ халҡының саф фольклорын юҡҡа сығарған псевдофольклорға әйләндермәйбеҙ. Иң ҡәҙерле әйбер һымаҡ, быуаттан-быуатҡа тапшырабыҙ. Быуаттан-быуатҡа. Ер йөҙөндә бер беҙ генә йыр ижад итеүселәрҙең исемдәрен беләбеҙ һәм һаҡлайбыҙ. Буранбай, Зөлхизә, Көнһылыу – тиҫтәләгән улар. Һүҙҙәренә иғтибар итегеҙ әле – ҡатын Сыңғыҙхан урҙаһы менән һуғыштарҙа үлеп ҡалған улын юҡһынып илай. Был хәлдәр ҡасан булған бит – ә ул шундай итеп йырлай, әйтерһең дә, яугирҙың әсәһе янымда ултыра. Йөҙәрләгән быуын әсәнең һыҡтауын тыңлаған, йөҙәрләгән быуын уның менән бергә Аллаһы Тәғәләнән ялбарыуҙарын ишетеүен һораған. Мин дә, йөрәгемде ҡыҫып, Хоҙайға ялбарам – минең сабыр һыҡтауымды ишетсе! Ишетсе! Шулай яңғыҙ ҡатындың күңеленән урғылған бер йыр тотош халыҡтың һыҡтауына әйләнә.

Флорид Бүләков. Иҫтәлектәр.