Элегерәк заманда Икенсе Бөрйән ырыуы Мостай ауылында бер һыҙма мыйыҡлы һылыу йәш егет булған. Шаян да, hүҙгә лә оҫта, йырға ла шәп икән, ти. Егет сағында бер йәш кенә сибәр ҡыҙға ғашиҡ булып, уны hәp ваҡыт күргehe килеп йөрөгән. Әммә ҡыҙҙы тап килтереп һөйләшеү бик үк еңел булмаған. Шуға ҡарата шаян йыр ҙа сығарған, хатта.
Бының шаянлығы ғүмергә китә. Һөйгән ҡыҙына өйләнеп, балалар атаһы булғас та, кешеләрҙе көлдөрөп, уларҙың күңелдәрен аса торған булған. Ҡатыны: «Хәҙер ҡартайып, балалар атаһы булып киттең, һыҙма мыйығың да aғapып, терпәйешеп бөттө, үҙең һаман шаяраһың», — ти икән. Шуға көйҙөң исемен: «Әйһәйлүк», йәки «Балалар aтahы» тип алып китә булалар.
Иртәнсәккәй тороп, тышҡа сыҡһам,
Бер ҡыҙ килә һыйыр ҙа, ай һәүкәләп,
Бер аҙ ғына тороп һөйләшкәнсә,
Ҡарт инәһе йөрөй шул, ай һәүкәләп,
Һыҙылып ҡына сыҡҡан, мыйығымды,
Ҡыҙҙар һорай сәсмәүҙә, әй, суғына,
Һыҙылып ҡына сыҡҡан, мыйығымды,
Вәғәҙә иттем һөйгән дә ҡыҙыма,