Танылған йырсы, композитор, шағирә һәм оҫта рәссам Флёра Шәрипова:
Хәсрәт башта, донъя шашты,
Беҙ ҙә бер аҙ ял итербеҙ,
“Кәйеф төштө”, “Күңелдә шом” –
Көсһөҙ йәндәр был һүҙҙәрҙән
Йылмайып баҡһаң донъяға –
Үҙең хәсрәт тултырмаһаң –
Бала сағым, йүгерек ҡолон кеүек,
Хәҙер инде ҡолон булып булмаҫ,
Үткәндәрҙе кире һүткәндә.
Иркәләнеп уйнап сабыу бөттө,
Һалмаҡ ҡына киләм юлымдан,
Тормош йөгөн тартыу ғына түгел,
Ашығыуҙар илтә ялғыштарға,..
Ашыҡмайым... Юлдар үлсәнгән...
Ташты ватып килә тормош-арбам,
Ниәт иткән – мораҙына еткән,
Ауырлыҡтан кемдәр арымай?
Боҙҙа янып, утта туңдым, ләкин
Барам әле һаман, абынмай.
Ғаләм өсөн мин бер туҙан ғына...
Күрер күҙгә, эшем күренмәй.
Йөгөм һөйрәп киләм һалмак ҡына,
Хис түгелә, йәштәр түгелмәй.
Ашыҡмаҫҡа, аҙашмаҫҡа ине,
Былай ҙа бит юлдар сыуалған...
Ҡыуалама, яҙмыш, атлайымсы,
Тик туктатма ... Яҙғаны ҡалған...
Тыуған якка яҙ ҡайтҡандыр инде,
Тау баштарын елдәр үбәлер,
Иңдәренән һыйпап урманымды,
Йәшел ебәктәргә төрәлер...
Умырзая өшөп, илай микән,
Һин ниңә, тип, быйыл ҡайтманың?
Урап ҡайтыр инем йүгереп кенә,
Тәбиғәттең юҡ шул сайттары...
Аяҡ менән йөрөмәйбеҙ хәҙер,
Тышҡа сығыу беҙгә тыйылған..
Тыуған яҡты йәнем менән ҡосоп,
Урайым тик бары уйымда...
Әллә ерем шулай ауыр һулай?
Әллә яҙҙар шулай һалҡынмы?
Беҙ еткерҙек уны ошо көнгә,
Алтын менән бутап ялҡынды.
Гөрләүектәр йәштәр булып аға,
Күккә баға, илап, күләүек...
Тәбиғәтте ҡыйырһытты кеше,
Ә ғаләмдә бар ҙа түләүле!
Ҡыш менән ер ҡосаҡлашып илай,
Яҙға сират килеп етәлмәй....
Хәҫрәтенән ҡара көйгән ғаләм
Ҡар һыуығын ерҙән ебәрмәй.
Нисек кенә ҡарышмаһын был ҡыш,
Ҡыйыуһыҙ тик яҙ барыбер килә.
Тәҙ(е)рәгә шаҡый ҙа, йылмайып,
Көлә-көлә нурын өйгә һибә.
Йоҡлап ятҡан ерҙе уята ла,
Ағастарға йәшел наҙҙар элә.
Сылтыр-сылтыр шишмәләрҙә көлөп,
Саҡыра ла – кейек ҡаҙҙар килә.
Тал-ҡайынға алҡа элә, биҙәп,
Еле мелән үләндәрҙе тарай.
Керпек ҡағып, ерҙән күҙен асҡан
Йән иретер йылылығы менән
Наҙға төрә, һөйөүҙәргә күмә.
Нисек кенә уҫаллашмаһын ҡыш,
Яҙ килә ул! Яҙ барыбер килә!
И, Хоҙайым, күңел күҙе булһын,
Иман булһын ине йәндәрҙә.
Яҙмыш юлын дөрөҫ күрһәтергә
Фәрештәләр килһен ярҙамға.
Был тормоштоң яуыз ауы ғына
Төшенкөлөктәргә төрмәһен.
Көс һәм ҡеүәт ташлап киткәндә лә,
Өмөт беҙҙе ташлай күрмәһен.
Урап үтеп булмаҫ үлемдәрҙе,
Бер һүндерер Хоҙай күмерҙе...
Асыҡ күңел, яҡты хистәр менән
Йәшәйексе биргән ғүмерҙе.
Шаян елдәр тейеп киткәнгәме,
Яҙ ҡулынан һыуҙар түгелә:
Гөрләүектәр булып ағыла ул,
Ямғыр булып ерҙән йүгерә.
Елдәр бейей, улар көлә-көлә,
Тау итәген барлап уҙалар.
Йәнләнә һыу: хәбәр һөйләй-һөйләй,
Төрткөләшеп, боҙҙар ҡуҙғала.
Бөрө менән керпектәрен ҡағып,
Ебәктәрен алып йәшеллектең
“Йөрәгеңде уят! Яҙ килә!” - тип,
Һалҡын һүҙҙән йәндәр туңа.
Һәр уй, һәр һүҙ, һәр бер теләк,
Нурлы булһа беҙҙең йәндәр –