Ҡыҙыу итеп мунса яҡтым әле,
Эштән арып ҡайтты иркәйем.
Ҡатҡан быуындарын йомшартайым,
Арып-талған йәнен иретәйем.
Эх, мунсаның шифалы эҫеһе,
Һинән дә шәп ниндәй дауа бар!
Йүкә йыуғыс, хуш еҫле миндеге
Табиптан да артыҡ дауалар.
Аҡ мунсаның ағас ләүкәһенә
Һуҙып һалып саба йәркәйем,
Шапылдаған миндек ләззәтенән
Алҡымыма килә йәнкәйем.
Мәтрүшкәле ҡайын миндегенең
Хуш еҫенән тамам иҫереп,
Пары шартлап торған мунсабыҙҙан
Боһорап килеп сыҡтыҡ, иҙерәп...
Һыҙланыуҙар, арып талсығыуҙар
Ятып ҡалды мунса ташында,
Еңел парҙан егетләнгән ирем
Айҙай балҡып тора ҡаршымда.
Хәҙер сәй эсәбеҙ тирләп-бешеп
Балын, майын ҡабып шифаға,
Ерҙә ожмах юҡтыр тип уйлаһаң
Әйҙә беҙҙең ҡайнар мунсаға!!!