Перевязка мәлендә шәфҡәт туташынан һорай ҡуйҙым:
–Кем һуң әле ул Өмөт?
Шәфҡәт туташының йөҙөнән һағышлы, моңһоу йылмайыу йүгереп үтте:
–Ауыл балаһы. Приютта йәшәй хәҙер. Аҙна элек аппендицитҡа операция яһағайнылар. Илгәҙәк, һөйкөмлө, тағы нескә күңелле, рәнйеүсән, тәбиғәттән бирелгән зыялылығы ла бар. Яңғыҙым ҡурҡам, тип гел генә йоҡларға кеше эҙләй. Беренсе көн операциянан һуң булһа ла иламһырағас бер ағай менән йәнәш һалдыҡ, ул сыҡҡайны, аяғы һынған бабайға күсте, бөгөн ул да ҡайта. Өмөттөң бар белгәне көндөҙ сыраҡ яндырып йөрөгән Диоген ише кеше эҙләү. Тағы бындағы медперсонал уға күсәнәстәр ташыйбыҙ, ә ул ашарға ашыҡмай, килтергәнебеҙҙе одеалы аҫтына һала, атайым-әсәйем килһә, бергәләп тәмләрбеҙ, ти. Бына ошондай ҡыҙғаныс күренеш әле беҙҙә. Ә хоҡуҡтарынан яҙҙырылған ата-әсәһе күренмәҫтәрҙер инде башҡаса. Күренмәҫтәр… Йөрәктәре әрнемәйме икән иманһыҙҙарҙың, баланы яҙмыш ҡосағына ташла ла сыҙап ят имеш! Бына бит эскелек ниндәй кимәлгә төшөрә әҙәм балаһын! Ә бит һөйләүҙәре буйынса әсәһе--уҡытыусы, атаһы Себер тарафтарына вахтаға йөрөп эшләгән. Хәҙер икеһе лә өйҙә, эшһеҙ ти, бар белгәндәре--өй беренсә араҡы теләнселәү. Улай тиһәң, хәҙер ауылдарҙа эш бармы икән ул? Шуға ла өмөттән яҙған халыҡ эскелеккә бирелгән…--Эшен тамамлап сығыр саҡта өҫтәп ҡуйҙы.--Зинһар унан баш тартмағыҙ. Әгәр ризалашмаһағыҙ беҙгә икенсе берәүҙе эҙләргә тура киләсәк, таба алмаһаҡ бала коридорҙа ултырып таң аттырасаҡ…
Кискеһен шул, ситке палатаға ингәйнем, ишек яғына өңөлөп ҡарап ултырған Өмөттө күрҙем.
–Улым, әйҙә минең менән!
Теге шуны ғына көткәндәй ырғып тороп, килә һалып етеп, һыйынып, етәкләп алды, ҡыуаныстан килгән күҙ йәштәрен ҡул һырты менән һыпырҙы. Ирекһеҙҙән етек башты һыйпап ҡуйҙым, арыҡ арҡанан ҡаҡтым.
Йоҡларға яттыҡ. Миңә ҡосаҡларға өлгөргән бала ҡолағыма бышылданы:
–Ә мин ипле генә ятырмын, тыйнаҡ ҡына. Аҡтырнаҡ һымаҡ…
–Аҡтырнаҡ?
–Ауылда беҙҙең һис бер кемгә өрә белмәгән этебеҙ бар. Эт булғас ул этләшергә тейеш бит инде. Өрөргә. Шунан тешләшергә. Ә ул аҡыллы, йыуаш. Атайым эсеп ҡайтып әсәйемә тауыш күтәрһә, шым ғына сығып китәм дә әүеҫлектәге Аҡтырнаҡтың янына барып һыйынам. Ә ул мине ҡосаҡлап ята, биттәремде ялап-ялап алғылай. Һәйбәт эт ул, кеше һымаҡ, һөйләшә генә белмәй…
Апаруҡ ятып ташланыҡ. Бала һаман уяу.
–Өмөт, һин нишләп йоҡламайһың?
–Ҡурҡам…
–Нимәнән?
–Һиҙҙермәй генә янымдан тороп китерһең дә мин тағы яңғыҙ ҡалырмын.
–Ә мин нишләп тороп китәйем?
–Ят менән йоҡламайҙар.
–Ә һин нишләп миңә ят була ти? Һине оҙон көн буйы беләм дә баһа. Йоҡла. Бер ҡайҙа ла китмәм, ситкә шылып та ятмам.
–Тағы ла ант итәһеңме?
–Ант итмәй генә бергә йоҡлайыҡ, йәме?
–Йә… Ә һин әкиәттәр беләһеңме?
–Белә инем, хәҙер ҡыҙым ҙурайып үҫеп еткәс, уларҙы онотоп бөтөп тә барам инде.
–Ә һин онотҡаныңды ҡабаттан хәтереңә төшөр ҙә һөйлә.
–Әкиәттең ниндәйен?
–Ҡурҡыныс түгелен.
–Борон-борон заманда йәшәгән ти әбей менән бабай. Уларҙың балалары булмаған, ти…
–Уларҙың балаһын да тартып алғандармы әллә?
–Юҡ шул, улар һәйбәт кешеләр булған…
–Минең атайым, әсәйем дә һәйбәттәр. Аҡыллылар. Эшсәндәр. Тырыштар. Һөйкөмлөләр. Эсмәгән саҡтарында… Теге саҡ райондан апайҙар килеп ата-әсәйең һине рәнйетәләрме, тип һоранылар. Юҡ, тинем, улар эскән саҡтарында ғына ямаҡайҙар, айыҡ саҡтарында донъялағы иң яҡшы кешеләр, тинем.
–Дөрөҫ әйткәнһең. Насар атай-әсәй булмай.
–Ағай?
–Әү?
–Нишләп шул араҡыны сығаралар икән? Уны һатмаһалар Разифаның, Фәриттең, Нурзиәнең, Хәлилдең аталары ла гел һәйбәт булырҙар ине, Бикйәндең атаһы аҫылынмаҫ, Нәзирәнең әсәһе янып үлмәҫ ине…
–Һатмаһындар ине шул, - тигән булдым баланың әйткәндәрен йөпләп.
–Һатмаһындар! Беҙҙең ауылда ғына түгел, бөтә ерҙә лә. Араҡыны сығармаһалар атайым, әсәйем бөтөнләй эскеләре килмәй айығырҙар ҙа мине иҫтәренә төшөрөп эҙләп килеп етерҙәр ине. Киләләр ул… Бына күрерһегеҙ… Шунан урталарына ятып икеһен дә алмашлап еҫкәп йоҡлап китермен. Ул сағында бер кемгә лә инәлмәҫмен… Бер кемгә лә…-Тауыш әкренәйгәндән-әкренәйә барып бөтөнләй тынып ҡалды һәм бала тигеҙ итеп тын алып, ирендәрен сәпелдәтеп йоҡоға талды.
Тағы ла ике көн бергә йоҡланыҡ. Өсөнсө көн Өмөт яныма килде:
–Мине бөгөн сығаралар…- Ирендәрен бүлтәйткән, бына-бына илап ебәрер хәлдә.
–Һин әлегә приютта йәшәп тор. Бына дауахананан сығырмын да яныңа барырмын. Барырбыҙ.
–Унда һалҡын, ҡурҡыныс…
–Улым, ә һин бер ҡасан да, бер нимәнән дә ҡурҡма, йәме. Әгәр ҙә барын да яҡшыға юрап йәшәһәң бөтәһе лә һәйбәт булыр. Исемең үҙе үк шуны әйтеп тора. Һин кешеләрҙән йылы эҙләмә, үҙең башҡаларҙы йылыт, һыйындыр. Шул саҡта һине ҡурҡыныс һағаламаҫ, һәр саҡ урап үтер!
–Миңә киләм, тинең?
–Киләм!
–Ҡасан?
Бармаҡтарымды тырпайттым:
–Ошолай көндәрҙән һуң!
Өмөт бер бармағымды бөгөп ҡуйҙы:
–Бөгөнгө көн үтте!
Хушлашыр мәлдә ишек төбөнә барҙы ла ҡайырылып килеп ҡосаҡлап алды. Баланың сәстәренән иҫерткес хуш еҫ килә ине.
Дауахананан сыҡҡас ҡатыныма ошо хәлде һөйләнем. Ул минең уй-теләгемде уҡығандай, ҡыҙыбыҙ үҫеп үҙаллы йәшәй, әйҙә ошо баланы уллыҡҡа алып тәрбиәләйек, тип тәҡдим итте. Ҡыуанып киттем. Тейешле урындарҙан рөхсәт алып, кәрәкле документтарҙы тултырырҙан алда башта баланы күрәйем, тип приютҡа йүнәлдем.
Тәрбиәсе ҡаршы алды:
–Һаумыһығыҙ. Һеҙ кемгә килдегеҙ?
–Өмөткә. Ә бына фамилияһын хәтерләмәйем. Ҡыҙғанысҡа ҡаршы.
–Өмөт бөтәбеҙгә лә кәрәк инде ул. Ә уны… алып киттеләр. Башҡаланан килеп. Былай ир ҙә, ҡатын да яҡшы кешегә оҡшағандар.
Күңелемдәге ниндәйҙер нескә ҡыл өҙөлгәндәй итте. Хистәремде белгертмәҫкә тырышып ауыр көрһөндөм:
–Уның яҡшы ғаиләгә эләгеүенә өмөт итәйек.
–Шулай ғына булһын инде. Ә һеҙ моғайын да дауахананан килгән әкиәтсе ағайҙыр. Яңылышманыммы?
–Яңылышманығыҙ.
–Улайһа, Өмөт һеҙгә бүләк ҡалдырып китте бит әле.-- Коридорҙа бер аҙ юғалып торғас бәләкәй генә бесәй балаһын тотоп килеп инде.--Өмөт уның менән йоҡлап йөрөнө инде ошоғаса. Үҙе әйтмешләй, йылытып. Теләһәгеҙ алығыҙ. Кәрәкмәй икән…
Йоҙроҡтай ғына йән эйәһе ҡалдырма мине бында, тигәндәй ялбарыулы ҡарап ултыра. Һәр тереклек был донъяла йылыға, яҡтыға, игелеккә өмөт итә шул. Ниндәй хәлдә лә.
- Алам, - тинем ышаныслы итеп, - өмөттө үҙем менән алам!
Авторы: Хәйҙәр ТАПАҠОВ