Йәште ул һул ҡанаты менән һөртөп алды. Ҡайһы саҡ ҡатыраҡ һөйләшһә лә, күңеле йомшарып китә ине уның.
– Һин – һандуғас, һин – ысын һандуғас! Бая тупаҫ һөйләшеп, хәтереңде ҡалдырһам, ғәфү ит, – тине ул.
– Уныһы – ваҡ нәмә. Һин үҙең мине ғүмерлеккә арбаның. Азамат һандуғас һин.
Шулай һөйләште улар. Һандуғасты һандуғас ҡына ихлас таный, баһалай, хөрмәтләй икән.
– Әйҙә, бер-беребеҙгә йөрөшөп һайрашайыҡ, – тине беренсеһе.
– Әйҙә, мин бик тә ризамын, – тине икенсеһе.
Бынан ары улар тап шулай итте лә. Ҡыуаҡтан-ҡыуаҡҡа күсеп, берәм-берәм дә, парлашып та һайранылар.
Күңеле киңгә әрәмә тармы ни?