Бер көндө беҙгә фразеологизмдарҙы ҡулланып, бәләкәй генә инша яҙырға ҡуштылар. Минең был эште “һә” тигәнсә эшләп ҡуйғы килде. Дәрестәр бөткәс, аяҡтарым ергә лә теймәй, керпек ҡаҡҡансы, ҡайтып еттем. Өйгә кереү менән тәмле еҫтәр танауҙы ҡытыҡланы: әсәйем, телде йоторлоҡ аштар бешереп, мине көтә икән. Өҫтәл артына ултырғас, тәмле бәлештәр күҙ асып йомғансы юҡ булды. Шул саҡ мине йоҡо баҫа башланы. Мин, саҡ ҡына күҙемде алдап алайым тип, урынға барым яттым. Дүрт сәғәт йоҡлағанмын! Ә хикәйә?! Күҙҙе тырнап асыу менән хикәйә яҙырға ултырҙым. Мин баш баҫып тәрән уйға баттым: нимә тураһында яҙырға? Шулай баш вата торғас, бер мәл телефон шылтыраны.
- Сәләм, Физәлиә! Хикәйә яҙҙыңмы? Минең көнө буйы уйлай торғас,
башым ҡатты. – Телефондың теге осонан әхирәтемдең тауышы ишетелде.
- Сәләм! Мин дә яҙа алмай ултырам...
Яйлап икенсе темаға күсеп киттек. Шулай бер сәғәткә яҡын ваҡытымды елгә осорҙом.
- Ярай, хикәйә яҙырға кәрәк, иртәгә дәрестә тишек кәмәгә ултырабыҙ
Балтаһы һыуға төшкән кеше һымаҡ тағы ла уйға ҡалдым. Һәм бына ул - йәшен тиҙлеге башымдан уй үтеп китте: хикәйә яҙырға йыйыныуым тураһында яҙасаҡмын. Һәм яҙҙым да.
Мишкә районының 1-се Мишкә
дөйөм белем биреү лицейы уҡыусыһы